"Το πρωί ήταν πια πολύ προχωρημένο. Οι υπηρέτες είχαν ήδη σηκωθεί. Όλα τα φάρμακά μου βρίσκονταν στο εργαστήριο, μια απόσταση αρκετά μεγάλη: έπρεπε να κατέβω τα σκαλιά δύο ορόφων, να διασχίσω το διάδρομο ως το πίσω μέρος του σπιτιού και στη συνέχεια την ανοιχτή αυλή και το αμφιθέατρο της Ανατομίας· κι όλα αυτά ενώ βρισκόμουν σε μιαν κατάσταση απόλυτου τρόμου. Θα μπορούσα βέβαια να καλύψω το πρόσωπό μου. Αλλά και πάλι, σε τι θα μου χρησίμευε κάτι τέτοιο αφού δεν μπορούσα να κρύψω την αλλαγή στο μπόι μου; Και τότε με ανακούφισε η σκέψη ότι οι υπηρέτες ήταν συνηθισμένοι κιόλας στο πήγαιν\' -έλα του δεύτερου εαυτού μου. Ντύθηκα λοιπόν γρήγορα... με ρούχα των δικών μου διαστάσεων, και διέσχισα βιαστικά το σπίτι.
Ο Μπράντσοου με γουρλωμένα μάτια έκανε πίσω βλέποντας τον κύριο Χάιντ τέτοια ώρα και τόσο παράξενα ντυμένο. Δέκα λεπτά αργότερα, ο δόκτωρ Τζέκυλ επέστρεψε με τη δική του μορφή και κάθισε συνοφρυωμένος, προσποιούμενος ότι παίρνει το πρωινό του"...